تعطیلی 60 درصد کشتی سازی های داخلی طی 10 سال گذشته!
تاریخ انتشار: ۲۳ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۴۷۷۳۴
تین نیوز
سالاری ضمن اشاره به افزایش سن ناوگان دریایی کشور گفت: طی دو سال آینده در تردد به دریای مدیترانه مشکل داریم.
به گزارش تین نیوز به نقل از پایگاه خبری گفتمان دریا، محمد مهدی سالاری،رئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور در بخش دوم سخنان خود در مراسم سومین نشست دفاعیه و ارائه پروژه های نهایی دانش پذیران دوره تخصصی DBA Maritime management آکادمی دریایی سیراف، با اشاره به اینکه شورای صنایع دریایی توسعه زنجیره های ارزش دریایی را دنبال می کند و به دنبال شکل دهی کسب وکارهای کوچک و بزرگ دریایی است، بیان نمود: من واقعا به شخصه به عنوان یکی از کسانی که باید پاسخگو باشم، امروز با وضعیت موجود شرمنده هستم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی ادامه داد: در زمینه ساخت شناور، ما نزدیک 20میلیارد دلار در 10سال آینده کار داریم. به دلیل عمر بالای ناوگان، از یکی دوسال آینده حتی برای تردد در مسیر دریای مدیترانه، دچار مشکل خواهیم شد. با این وجود چرا باید به شرکت های کشتیرانی و کارفرمایان داخلی التماس و خواهش کنیم که بیایید کشتی ها را در داخل کشور بسازید؟! درحالیکه می دانیم تا سال 2028 هیچ جایی در دنیا وجود ندارد که برای ما کشتی بسازد!
کاهش 60 درصدی شرکت های کشتی سازی در 10 سال گذشتهسالاری تاکید کرد: آن دسته از مدیران و کارشناسان محترم در هر شرکت ایرانی که می توانید مشتری کشتی سازی های ما باشید؛ آیا خبر دارید که در ده سال گذشته کشتی سازهای ما از 100شرکت به 40 شرکت کاهش یافته اند؟! آن 60شرکت چه شده اند؟! سرمایه گذاران، کارکنان و مهندسانشان الآن کجا هستند؟! آیا منتظرید که همین تعداد 40 شرکت باقیمانده هم به مرورتعدادشان کم و تعطیل شوند؟ (تا با خیال راحت سفارش خارجی بدهید) اینکه فقط در جلسات بهانه بیاوریم و بگوییم که ما سفارش دادیم ولی آنها نساختند (مساله ما را حل میکند؟).
وی در ادامه گفت: یکی از دلایل وضعیت فعلی این است که ما همیشه صفر و یک نگاه کرده ایم و به زنجیره ارزش دقت و توجه نداشتیم. ما دست یاری مان را به سمت شما دراز کرده ایم و آن را می فشاریم و از همه شما کمک می خواهیم که بیایید ما را یاری کنید این حلقه های کلیدی زنجیره ارزش را که الآن در کسب و کارهای دریایی کشور نداریم، تبدیل به پروژه های پیشران کسب وکاری کنیم. حال ممکن است خودتان راهبر آنها شوید و سرمایه گذاری کنید یا برای جذب سرمایه گذار کمک کنید.
لزوم برنامه ریزی فشرده برای افزایش ظرفیت پرورش ماهی در قفسرئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور اظهار داشت: بارها گفته ام که بالاخره سازمان شیلات ما چهار میلیون تن ظرفیت پرورش ماهی در قفس شناسایی و یک میلیون تن برنامه ریزی کرده است و باید این ظرفیت روزی فعال شود. آیا فرصت داریم تا ده سال دیگر صبر کنیم؟! آیا راه دیگری وجود ندارد که در برنامه فشرده سه تا پنج ساله این یک میلیون تن ماهی در قفس را به چهار میلیون تن برسانیم؟ فعال سازی این طرح عظیم حجم بسیار بزرگی از کار برای صنایع و کسب و کارهای دریایی ما ایجاد خواهد کرد.
وی اذعان نمود: باید پرسید که مانع آن چیست؟ آیا تامین مالی است؟ مانع آن دستگاه های دولتی هستند؟ آیا مانع از جنس فناوری می باشد؟ یا چیز دیگری است؟ بنابراین باید این مانع را سریع حل کنیم.
دوگانه کاذب کشتی کروز داخلی و خارجیمحمد مهدی سالاری گفت: و یا در گردشگری تا چه زمانی می خواهیم حرف از این بزنیم که قصد ورود کشتی کروز را داریم ولی اجازه نمی دهند! دو گانه کاذب کروز داخلی و کروز خارجی را ادامه می دهیم اما آن چه از دست میرود فرصت توسعه گردشگری دریایی است.
راهکار رونق صنعت کشتی سازی: سفارش ساخت 300 کشتی خدماتی و مسافری به شرکت های داخلی
سالاری اشاره کرد: ما هم اکنون 50 کشتی برای جزایرمان نیاز داریم. از سوی دیگر 135 فروند شناوری که سازمان بنادر و دریانوردی و 115 فروندی که شرکت ملی نفت برای حوزه دریایی خودشان نیاز دارند همه ظرفیت های بسیار خوبی برای کار هستند. حتی با فرض اینکه شرکت های داخلی بصورت بالفعل قادر به تولید این تعداد کشتی نیستند و یا اینکه تامین مالی آن وجود ندارد، باید بصورت فشرده و منسجم با تشکیل کارگروه های جدی این مشکلات را حل کنیم.
رئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور عنوان نمود: برای مثال اگر هرکدام از این تعداد شناور مورد نیاز برای جزایر را برای تولید به 40 شرکت کشتی سازی موجود در کشور سفارش بدهیم و واگذار کنیم، هریک از آن شرکت ها تا چند سال فعال خواهند بود.
سالاری گفت: در نتیجه این اهمال کاری، ناوگان خدماتی بنادرمان را تکمیل نمی کنیم و به موقع در بنادرمان جوابگوی خدمات مورد تقاضا نیستیم و بعد می گوییم به دلیل تحریم، کشتی ها به جبل علی رفته اند! چون ما این زنجیره را تکمیل نکرده ایم. دو سال وقت را تلف کرده ایم و الان طرح اضطراری تامین و خرید کشتی از خارج را دنبال می کنیم.
لزوم آشنایی جوانان با ادبیات کسب و کار دریاییوی اضافه کرد: ما درحال حاضر در جنوب 50 بندر نیمه کاره داریم. اگر حرف از توسعه دریا محور می زنیم و می گوییم توسعه مردم پایه، باید برای این تعداد بندر کاری کنیم. آیا به این فکر کرده ایم که برای هر کدام از این 50 بندر چقدر شناور نیاز هست؟ و چه اندازه لایروبی برای احیای آنها لازم داریم؟ چقدر تجهیزات برای بهره برداری آن ها نیاز داریم؟ لذا به جای بحث در مورد اینکه کدام دستگاه متولی یا محور در توسعه دریامحور است بیاییم به تکمیل زنجیره های ارزش همت کنیم.
رئیس دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی کشور گفت: تکمیل زنجیره های ارزش تا زمانی که تفکر کسب و کاری در دریا نداشته باشیم و فرهنگ کارمندی حاکم باشد و ما به دنبال این باشیم که در شرکت های بزرگ استخدام شده و کارمندی کنیم و هیچ کس هنر این را نداشته باشد که کسب وکار خودش را شناسایی و مطالعه کند و 5تا10سال متمرکز شود و کسب وکارش را به ثمر برساند، این اتفاق نمی افتد.
وی خاطرنشان ساخت: باید خیل عظیم جوانان و صاحبان کسب و کارهای کوچک و متوسط مان را با ادبیات کسب و کار دریایی آشنا کنیم که انشاءالله اینها بیایند و زنجیره های ارزش دریایی را شکل بدهند.
آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانیدمنبع: تین نیوز
کلیدواژه: کشتی سازی بندر سیراف محمد مهدی سالاری دبیرخانه شورای عالی صنایع دریایی زنجیره های ارزش میلیون تن کشتی سازی کسب و کار شرکت ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۴۷۷۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جنجال جدید شهرداری تهران درباره واردات اتوبوس
آفتابنیوز :
افزایش حرف و حدیثها درباره واردات برخی محصولات خارجی به کشور و از جمله محصولات خودرویی و دیزلی در روزهای اخیر بسیار حاشیه برانگیز شده است؛ این حاشیهها تا به آنجا ادامه داشت که شهرداری تهران بهعنوان یکی از نهادهای سفارشدهنده و مصرفکننده خودرو (و خودروهای دیزلی مثل اتوبوس، مینیبوس و…) به حامی واردات تبدیل شد.
گفتگوها و بحثهای تحلیلگران در نقد اقدام شهرداری تهران و از جمله دیدگاه علیرضا زاکانی (شهردار تهران) تا آنجا پیش رفت که بازوهای تبلیغاتی و فرهنگی شهرداری در تهران اخیرا در اقدامی به دفاع از تصمیم این مجموعه برای واردات محصولات خودرویی و دیزلی از کشورهایی مثل چین، اقدام به نصب بنرها و تابلوهای تبلیغاتی در محیطهایی، چون مترو کرده است.
چنین اقداماتی که همراه با تحقیر تولید داخلی، دقیقا در همان سالهایی که به نام حمایت از تولید داخلی نامگذاری میشوند آن هم توسط نهادی عمومی و نزدیک به دولت که شعار انقلابی میدهد، برای بسیاری عجیب بوده و این سوال را ایجاد کرده است که جایگاه کار و دسترنج نیروی کار ایرانی برای مسئولان مختلف تا چه اندازه اهمیت دارد؟
روی بنر تبلیغاتی شهرداری در ایستگاههای مترو که در توضیح و تبیین علت خرید محصول از خارج طراحی شده است، در پاسخ به سوال «چرا خارجی خریدیم؟» و دفاع از تجهیز ناوگان حمل و نقل با محصولات وارداتی از چین نوشته شده است: «قیمت پایینتر نسبت به مدل مشابه ایرانی»، «توان شرکت چینی در تامین نیاز تهران در فرصت شش ماهه»، «سرعت لاکپشتی خودروسازان داخلی در ساخت»، «نیاز فوری و حیاتی تهران به ناوگان حمل و نقل عمومی جدید»، «کاهش آلودگی هوای پایتخت با ورود سریع ناوگان برقی» و «کاهش مصرف بنزین با اتوبوسها و تاکسیهای برقی در کشور»!
این ادعاها البته اغلب در مصاحبه با برخی شرکتهای خصوصی و دولتی تولیدکننده داخلی رد شده است. بسیاری از این کارفرمایان به این دلیل که همچنان با برخی ارگانهای دولتی و برخی شهرداریها قرارداد داشتند و یا در آینده امید به بسته شدن قرارداد داشتند، از پاسخ مستقیم به این ادعاها خودداری کردند. اما در مجموع اغلب ادعاهای فنی و اقتصادی چاپ شده توسط شهرداری روی این بنر توسط آنان رد شده است.
با این حال، باید دید که علت اساسی چنین رویکردی چیست؟ اگر مسئله نوعی تعامل دستگاه سیاست خارجی برای گرفتن مابهازای فروش نفت در قالب تهاتر محصول باشد، این امر با بیان صادقانه به تولیدکننده، کارگر، کارفرما و شهروند ایرانی قابل پذیرشتر است؛ اما استدلالها و نحوه مواجهه به نظر تحلیلگران صنعت خودرو و روابط کار، نوعی خودتحقیری تولید داخلی محسوب میشود.
در رابطه با این موضوع برخی کارفرمایان تصویری از بالا را برای مخاطبان فراهم میکنند. برای مثال بهرام شهریاری (عضو هیات مدیره انجمن قطعهسازان خودروی ایران) پیرامون تبلیغات اخیر شهرداری روی بحث واردات و در پاسخ به ادعاهای مطرح شده از سوی آنها میگوید: ما تولیدکنندگان داخلی چه در حوزه خودروی شخصی و چه خودروهای ناوگان عمومی و دیزلی، هم ظرفیت و هم توانایی بالفعل تولید و تامین نیاز داخلی را داریم؛ اما چیزی که وجود ندارد مدیریت است!
وی افزود: این همت و این برنامه در کشور وجود ندارد که طی یک فرآیند سفارشدهی از پیش و با فراهم کردن شرایط تولید، نیاز از داخل تامین شود. ما بارها گفتیم و این را مطرح کردیم که تا صنعت خودروی کشور در انحصار دولت است و دولت اجازه ندهد دیگر فعالان نیز در عرصههای مختلف آن ورود کنند، اتفاق خاصی در این حوزه رخ نخواهد داد. تمام ناتوانیها ناشی از این انحصارطلبی دولت در حوزه خودرو است.
شهریاری ادامه داد: نوسانات قیمت ارز و مباحثی مانند این باعث اخلال در کار تولید کارفرمایان بخش قطعهسازی و خودروسازی کشور شده است. برای مثال ما سفارش قطعات اتوبوس را با آخرین کیفیت دریافت میکنیم و امکان تولید آن را نیز داریم، اما به محض سفارش برخی اقلام وارداتی و یا حتی داخلی که تا حدی تابع نرخ ارز است، تا زمان مونتاژ و تولید کار چندین بار تغییرات قیمتی داریم و در این میان ضرر میکنیم. مالیاتهای جدید و فشارهای مختلف دیگر در کنار این موضوع، باعث شده تا صدها مانع برای تولید به وجود بیاید که منشاء آن دولت است.
این تولیدکننده خودرو و قطعه ادامه داد: اینطور نیست که این اراده و توان در تولیدکننده داخلی وجود نداشته باشد. هم از نظر فنی و طراحی و هم از نظر توان اقتصادی و صنعتی، این ظرفیت در کشور وجود دارد که کلیه سفارشات خودرو، ناوگان عمومی و قطعات همه وسایل با تولید داخلی تامین شود.
وی تاکید کرد: مشکل از جایی شروع میشود که در بحث واردات خودرو در درون دولت و شرکتهای دولتی تعارض منافع ایجاد میشود و از آنجا تولید ضربه میخورد؛ چنانچه شاهد آن هستیم که خود شرکتهای دولتی بزرگ خودروساز ما نیز به صف واردکنندگان پیوستند.
این فعال کارفرمایی در پایان تصریح کرد: در کنار همه این مشکلات، دولت و نهادهایی از واردات حمایت میکنند که خودشان حجم بسیار بالایی بدهی به قطعهسازان و خودروسازان بخش خصوصی کشور دارند و اگر معتقدند خودروساز و قطعه ساز داخلی نمیتواند کاری از پیش ببرد، ابتدا بدهی خود دولت، شرکتهای تابعه و خصولتی در برابر ما را که رقمی نجومی است بدهند و بعد چنین ادعاهایی را درباره ناتوانی تولیدکننده داخلی مطرح سازند.
شهریاری البته درباره رقم نهایی مطرح شده در تولید بدهی دولت و شرکتهای دولتی و... به خودروسازان و قطعهسازان خصوصی کشور اظهارنظر نکرد، اما آخرین رقم ارائه شده در بهار سال گذشته چیزی بیش از ۷۰ هزار میلیارد تومان بود که با تجمیع آن با بدهی شرکتهای خصولتی و سایر خودروسازان غیردولتی، در نیمه سال ۱۴۰۳ قطعا باید به بیش از ۱۰۰ هزار میلیارد تومان بدهی در برابر قطعهساز داخلی رسیده باشد.
در پس واردات خودرو منافعی وجود دارد
باوجود همه مشکلاتی که در حوزه تولید خودرو و به ویژه محصولات دیزلی وجود دارد، کارگران و خطر بیکاری آنان در شرکتهای تولیدکننده خود یکی از عوارض فرعی گرایش به واردات محصولات دارای مشابه داخلی است و در نتیجه کارگران نیز از این زاویه نگرانیهایی دارند.
مشاهدات حضوری خبرنگار ایلنا از دو شرکت تولیدکننده خودروهای دیزلی در سال گذشته نشان میدهد که تولید در اغلب این شرکتها با ظرفیت پایین انجام شده و رکود بر این تولیدکنندگان - که اغلب به دلیل شرایط خاص بازار به مونتاژکننده کامل بدل شدند - مستولی شده است.
با این وجود کارگران بیش از امنیت شغلی خودشان حتی نگران صنعت و منابع ارزی کشور هستند. مجتبی حاجیزاده (رئیس اتحادیه کارگران صنعت خودروسازی) در این رابطه توضیح میدهد: افرادی که در انتخابات دور سیزدهم ریاست جمهوری فعال بودند و خود بعدها سمتهای مهمی مثل شهرداری تهران و ریاست بنیادهای قوی اقتصادی و... را کسب کردند، با شعارهایی ملی و انقلابی بر سر کار آمدند. آنان درباره خودروسازیها، تورم و بهبود تولید شعارهایی دادند که، چون در آن موفق نشدند، نیازمند پروژه تبلیغاتی برای موفق نشان دادن خود شدند.
وی افزود: برخی مسئولان نگاه بسیار آسانی به مدیریت تولید خودرو در کشور داشتند و اکنون که سختی و پیچیدگی کار را از نزدیک دیدند، نگاهشان عوض شده است. حال میخواهند بگویند که در عمل کاری میخواهیم بکنیم و در میان همه این راهها واردات را برگزیدند.
حاجی زاده تصریح کرد: پرسش اولیه این است که آیا اساساً شهرداری میتواند خود به عنوان یک بنگاه اقتصادی اقدام به واردات و قرارداد خارجی کند؟ وقتی ما ناوگان دیزلی و تولید محصولات حمل و نقل عمومی دیزلی در کشور داریم، بستن قرارداد خارجی توسط هر شهرداری در کشور آن هم درحالی که خلاف سیاستهای کلان رهبری در حوزه اقتصادی است، چه وجاهتی دارد؟
رئیس اتحادیه کارگران صنعت خودروسازی ایران تصریح کرد: هر وارداتی یک حاشیه سودی برای عدهای دارد و قطعا تعارض منافع و زدوبند و رابطه دارای منفعتی در این میان وجود داشته که این معامله را به تولید داخلی ترجیح دهند. توازن قدرت میان بخشی که در تولید سود میکند با بخشی که از واردات سود میبرد به هم خورده و این نشانه هشداردهندهای است.
این فعال کارگری تاکید کرد: ما در سال ۱۳۷۸ تعدادی جیپ تولید داخل را نمایشگاهی رونمایی کردیم که ۲۱۰۰ دستگاه از آن تولید شده بود. در آن نمایشگاه همه ۲۱۰۰ دستگاه جیپ تولیدی در نمایشگاه بین المللی پیش فروش شد و یک دستگاه آن نیز به دست مشتریان داخلی نرسید. در چنین شرایطی با این توان فنی شهرداری چطور میتواند ادعا کند که ما توان فنی و اقتصادی تولید را نداشتیم و مانع شهرداری شدیم؟
حاجیزاده اضافه کرد: اگر شهرداری نیازمند خودروی دیزلی و ناوگان حمل و نقل بود، باید این را به متولی امر که وزارت صنعت، معدن و تجارت است، اطلاع میداد و آن وزارتخانه برای شهرداری با کار کارشناسی تشخیص میداد که آیا باید خودرو برای شهر وارد شود یا در داخل امکان تولید آن وجود دارد. همه میدانیم که شهرداری نمیتواند بر مسائل خودروسازی و چالشهای فنی آن اشراف داشته باشد و قطعاً در کشور تقسیم کار وجود دارد و باید رعایت شود.
وی با اشاره به این نکته که «همه میدانند که تولید داخل که برای آن ارز بسیار کمتری مصرف میشود از تولید خارجی ارزانتر است» گفت: استانداردهای ما، جادهها و خیابانهای ما و شکل اتاق داخلی اسکان واگنها و اتوبوسهای ما در حمل و نقل مسافری سنگین کاملا متفاوت با کشورهای دیگر است و صنعت داخلی دیزلی ما اساساً برای تامین نیاز این شکل خاص از بازار شکل گرفته و به تولید برای سوختهایی خاص عادت کرده و محصول متناسب با آن را پس از تجربه و آزمون و خطای فراوان طراحی کرده است. در چنین شرایطی اختراع چرخ از ابتدا با چه منطقی قابل توجیه است؟
رئیس اتحادیه کارگران صنعت خودرو با بیان اینکه «برای مافیای خودرو در کشور مسئله اشتغال نیروی کار داخلی اهمیتی ندارد» اظهار کرد: البته بعید به نظر میرسد باتوجه به تبعات اجتماعی و امنیتی بیکارسازی ۲۵۰ هزار کارگر مستقیم خودروسازهای دولتی کشور، کسی توان یا جسارت زمین زدن صنعت عظیم خودروسازی ایران را داشته باشد، اما تضعیف نیروی کار به ویژه در بخش خودروهای دیزلی قابل توجیه نیست.
این فعال کارگری اذعان کرد: مسئولان شهرداری قولهایی را به مردم دادند که نتوانستند انجام دهند، اما اکنون با سیاهنمایی و خودتحقیری نسبت به تولید داخل قصد دارند که در این میان خودی نشان دهند. ممکن است در ادامه نیز شعار عوامفریبانه و پوپولیستی دهند که ما خواستیم وارد کنیم و مافیای خودروسازی به ما اجازه تامین نیاز شهر را نداد! در صورتی که این ادعا باتوجه به قدرت فعلی شهرداری بلاموضوع است.
وی افزود: در کل خاورمیانه، شمال آفریقا و شبه قاره هند و آسیای مرکزی تنها کشوری که صنعت خودروسازی را از مرحله طراحی و قطعهسازی تا مونتاژ دارا است، کشور ما ایران است. در این هفتاد سال البته نارضایتی از صنعت خودرو وجود دارد، اما مردم ما مخالف نابودی این صنعت پرقدمت و استخوان دار هستند و ناراحتی بیشتر مردم بخاطر این حاشیه سود بالا و غیرمنطقی محصولات خودرویی ماست. ما در سطح خودمان سالها نیاز داخلی را در حوزه خودرویی و دیزلی رفع کردیم و توان خود را گذاشتیم.
حاجیزاده با تاکید بر اینکه «ما در میان رقبای جهانی مختلف به دلیل شرایط تحریمی مجبور به انتخاب چین شدیم» گفت: ما به دلیل حق وتو و قدرت اقتصادی چین ناگزیر از انتخاب این فروشنده خارجی هستیم و احتمالا در قبال نفت محصولاتی را باید تهاتر کنیم. این درحالی است که خودروی داخلی هم قیمت پایینتری دارد و هم برخلاف مدل خارجی، قطعات یدکی و جانبی بسیار ارزانتر و داخلی دارد. در میان مسئولان باید انتخاب کنند که در میان گزینههای موجود، سهم تجارت خارجی خود با چین را در این حوزه متمرکز کنند یا در حوزه دیگری خرج کنند.
این فعال کارگری در پایان تصریح کرد: در خودروهای دیزلی و به ویژه اتوبوس، به ازای هر دستگاه وارداتی باید هفت سری کامل لوازم یدکی همان خودرو مثل آیینه، پیچها، دستگیرهها و... از نظر استاندارد وارد کشور شوند و این درحالی است که در صورت خرید از داخل؛ تمامی این قطعات بدون نیاز به واردات در داخل بطور کامل تولید میشد و ارز از کشور خارج نمیشد. درد این است که وقتی انتقاد از بیلبورد تبلیغاتی میشود، حتی نهادهای همین شهرداری نیز در نهایت مقصر را خودشان نمیدانند که به تولید داخلی ما اهانت کردند. فردا نیز اگر اتوبوسهای برقی دست دوم وارداتی از چین بد درآمد، خود شهرداری تهران هم پاسخگو نخواهد بود.
منبع: خبرگزاری ایلنا